Było wiele fajnych rzeczy w "Canaries", chociaż głośne starcie tytułowych postaci szczerze okazało się krótkie jak dla mnie. Sekwencje walki, ponieważ musiały być jednostronne, nie były szczególnie spektakularne. Plus, podobne kostiumy/peruki sprawiły, że to było trudne do nadążenia. Najlepszymi momentami halucynacji Laurel zamiast tego to były ten emocjonalne, właśnie wtedy jak Vertigo "przemieniło się" we wkurzonego Quentina, albo jak dumna "Sara" uśmiechnęła się do swojej siostry, z góry.

Większość wszystkiego innego w odcinku było dość satysfakcjonujące, a mianowicie, ponieważ coś co mogło być strasznym wielokrotnym ciosem - jak Thea dowiedziała się o wszystkich latach dwulicowości Olivera - zamiast tego okazało się odświeżająco ciepłe i racjonalne, jak ona dostrzegła wartość jego alter ego. Jak przez cały ten czas Thea uważała Olliego za mięczaka i/albo kłamcę, "Ratowałeś kogoś" - zauważa.

Chociaż Thea miała pretensje do tatusia Malcolma, za wbicie klina między nią a Olivera, wszystko to jak znał jego sekret. Ten konflikt wywołał pewne ciekawe rozmowy - Olivera i Thei, Thei i Malcolma, Thei i Roya - jak również wpłynął na napięcie w Zespole Strzały, kiedy Oliver wykopał Theę z kryjówki.

Teraz ta scena, z którą miałem problem. Mianowicie z tym, że deklaracja nowo odkrytej niezależności zespołu została wygłoszona wyłącznie przez Felicity, kiedy Diggle stał tutaj ze skrzyżowanymi ramionami. "Łapię", że słowa miały dodatkowo ukłuć, biorąc pod uwagę, że Felicity wychodzi z pozycji wzgardzonej kobiety. Ale daj spokój. Usłyszenie jak Diggle - który już znalazł się na dalszym planie przy operacjach - wygłasza połowę tej przemowy równie dobrze by zszokowało Olivera.

Ta wada na szczęście została zrekompensowana przez kolejną scenę w bardzie, gdzie Diggle wyłożył to wyraźnie Oliverowi: Zespół ewoluował w coś innego, ponieważ może żyć już bez jego założyciela - więc, "Czy możesz żyć z tym czym on się stał?"

Chociaż starcie Kanarków czuło się zbyt krótkie, doceniam to czemu to służyło, jak Laurel - również poinformowana przez gadkę (i uścisk!) od Felicity - doszła do wniosku, że nie może i nie powinna być Sarą, że powinna być sobą.

I część tej epifanii, wzmożona przez halucynacje Vertigo, doprowadziła Laurel do tego, aby powiedzieć prawdę swojemu ojcu - chociaż na początku myślał, że wyznaje mu bycie nowym Kanarkiem. Mogła poprzestać na tym, ale zamiast tego poszła dalej i wyjaśniła mu, że Sara nie żyje. Naprawdę dobra robota wykonana przez Paula Blackthorne'a w tym krótkim załamani, jak Quentin szlochał: "Nie moje dziecko, nie kolejny raz!"

Ostatecznie, po oszukaniu śmierci z rąk dwulicowego Chase'a, Thea uznała role Malcolma w ich większej misji, aby pokonać Ra’s al Ghula - chociaż poprzysięgła, że nigdy nie wybaczy mu jego winy. Malcolm potem mówi Oliverowi i Thei, że aby w ogóle stawić czoła Ra'sowi, muszą najpierw pokonać jakiekolwiek obawy, które pan Ligi może wykorzystać przeciwko nim jako broń. Więc Olivera żegna się z zespołem, jak on i jego siostra rozbijają obóz na Lian Yu.

Tymczasem, w retrospekcjach: Zanim odleciał do Hongkongu z Tatsu, Maeo zachęcał Olivera do ujawnienia swojego "wskrzeszenia", aby sprawić, że to będzie trudniejsze dla A.R.G.U.S., aby zabić go za zdradę. I chociaż Oliver pozostawia wiadomość na telefonie Moiry, Waller ją usunęła, jak ujawnia, po jego uprowadzeniu. Maseo później dokonuje poświęcenia, powracając do Olivera, tym samym umieszczając się ponownie w szponach Waller. I jak odcinek się kończy, widzimy jak sprowadziła dwójkę mężczyzna na miejsce ich kolejnej misji: Starling City.

Co myślisz o "Canaries"?

Jesteś fanem „Arrow”? Może chciałbyś mieć gadżet związany z twoim ulubionym serialem? Kliknij tutaj, aby zobaczyć dostępne produkty.