Oto fabuła dramatu w skrócie: Po odkryciu, że jej "mama" jest w rzeczywistości po prostu kobietą, która porwała ją jak była małą dziewczynką, Carter Stevens (Prescott) powraca do swojej biologicznej rodziny, w tym swojej biologicznej matki Elizabeth (Watros).

"To piękne tęczowe tornado pojawia się znów w naszym życiu, a my ją witamy, ale to wstrząsa wszystkim" - mówi Watros. "Elizabeth stara się rozpaczliwie ponownie połączyć z tą córką, której nie widziała przez trzynaście lat. Myślę, że są bardziej podobne do siebie niż obie chciałyby przyznać, więc na pewno będzie zderzenie".

Ale kiedy to wszystko brzmi dość ciężko - i, szczerze mówiąc, takie jest - Prescott podkreśla, że "Finding Carter" nie jest całkowicie przygnębiające i mroczne.

"Pierwszy odcinek jest naprawdę intensywny, ponieważ to jest jakby świat walił się dla nią, ale potem... jest wiele zabawnych chwil" - wyjaśnia Prescott.

Jednak dla Elizabeth dramat uprowadzenia konsumuje prawie każdy aspekt jej życia.

"Nie tylko Elizabeth jest detektywem, który chciał rozwiązać to przestępstwo, ale co ważniejsze, jest matką, która straciła na lata swoje dziecko" - mówi Watros. "Musi ponownie połączyć się z Carter, która zasadniczo miała pranie mózgu. Porwanie zawsze krąży wokół Elizabeth".

Elizabeth stopniowo będzie zbliżała się do swojej dawno niewidzianej córki, ale nie spodziewaj się, że Carter zacznie mówić do niej "mamo" w najbliższym czasie.

"Carter opłakuje swoją matkę, czy kobietę, którą zawsze nazywała 'mamą'" - mówi Prescott. "To jak tortura. Im bardziej pozwala się zbliżyć do siebie Elizabeth, tym bardziej czuje się jakby odsuwała [swojego porywacza] Lori".

(Syndrom sztokholmski nawet nie wystarcza, aby to opisać).

Czy zobaczysz premierę serialu? Napisz w komentarzu swoje początkowe myśli.