Helena nie jest martwa. Powtarzam: Helena nie jest martwa. I okazało się że to był mistrzowski plan cały czas. Twórcy „Orphan Black”, Graeme Manson i John Fawcett wyjaśniają dlaczego nalegali na kłamanie przez zęby, gdy mówili każdemu kto pytał, że ukraiński klon/zabójca klonów był w istocie martwy, po postrzeleniu przez jej siostrę bliźniaczkę Sarę w finale ostatniego sezonu. Powiedzieli nam również na temat strzelaniny w barze, pojawieniu się Alison w teatrze muzycznym i ich wielkiej scenie!

Powiedz, jakie to uczucie być wielkim kłamcą przez oszukanie wszystkich, że Helena jest martwa?

John Fawcett: Świetne uczucie.

Graeme Manson: Mistrzowski plan. Wredny mistrzowski plan cały czas.

Więc, gdy planowaliście pierwszy sezon, wiedzieliście wówczas, że plan był taki, że ona cały czas będzie żywa i wróci?

Fawcett: Tak, zawsze to wiedzieliśmy. Nigdy nie było dyskusji na temat tego czy ją zabijemy czy nie, zawsze miała być żywa i w pewnym sensie mieliśmy taki podły plan, dlaczego będzie żywa, co wkrótce zostanie ujawnione. Mam nadzieję, że publiczność będzie naprawdę podekscytowana, że ona wróciła, a pytaniem teraz jest, jak ona przeżyła?

Więc wiedzieliście cały czas, że wróci, ale ludzie was pytali o to po finale sezonu, więc po prostu zdecydowaliście by…

Fawcett: Że będziemy kłamać. To było łyse kłamstwo. Robiliśmy to najlepiej jak umieliśmy z każdym jednym reporterem, który nas o to pytał.

To było zabawne, ponieważ gdy przyszedłem na plan, pierwsza rzecz jaką zobaczyłem, to była Tat, krążąca w koło w jej peruce Heleny i pomyślałem, „a to dranie.”

Fawcett: Tak, to wyjaśniło się dla ciebie szybko.

Manson: To mówi coś o naszych mocach aktorskich.

Fawcett: Braliśmy lekcje od Tat.

Porozmawiajmy o tym, jak rozpoczęliście sezon. Zaczęliście z tą wielką sceną akcji w barze. Widzimy te dwie nikczemnie wyglądające postacie, które pojawiają się i mówią Sarze: „Jesteśmy tu by zabrać cię do Kiry” i potem puszczają wszystkie hamulce. To swego rodzaju wprowadzenie.

Manson: Ta scena w barze była kolejną z tych, które mieliśmy w głowach. John wiedział, że chcemy zrobić coś w barze pod koniec sezonu. Zebraliśmy się razem nad tym i powiedziałem: „O, ona mogłaby wykopać jej ucieczkę w ścianie. Podoba mi się to”.

Fawcett: To było mniej więcej to, ze złymi kolesiami, których nie znaliśmy. Chcieliśmy uczynić to naprawdę ekscytującym, dać niejasno przerażające uczucie – coś jak odwołanie do wszystkich naszych ulubionych horrorów, bycie uwięzionym w małej przestrzeni, z pewnym psychopatą na zewnątrz, próbującym dostać się do środka.

Pamiętam rozmowę z Jordanem Gavarisem i słowa: „Hej, jak wiele placów Felixa zobaczymy w tym sezonie?” Troszkę jakbym wiedział, że to będzie jego pierwsza scena w tym sezonie, że dostaniemy porządne ujęcie tyłka!

Manson: To prawda. Pamiętam jak mieliśmy wywiad, gdy szukaliśmy miejsca do nakręcenia tej sceny w klubie. Więc to jest dokładnie to, co robiliśmy, kiedy rozmawiliśmy minionego sierpnia.

Fawcett: Thumpers to nazwa fikcyjnego klubu, tak przy okazji.

Wiecie, że byłem wielkim fanem tego zwrotu z patentem z poprzedniego sezonu, który został zrobiony nawet fajniej, gdy prawdziwe życie interweniowało kilka dni później, gdy Sąd Najwyższy orzekł w podobnej sprawie na temat patentowania materiału klonowanego. I wiem, że to nie będzie wielki wątek w drugim sezonie, ale myślałem, że to jest naprawdę fajne, sposób, w jaki to poruszyliście tutaj, z Rachel i sposób w jaki została powiązana z instytutemm Dyad tam, z jej wysiłkiem lobbowania, więc opowiedzcie mi o tym. Jestem pewien, że jak tylko sprawa Sądu Najwyższego ucichnie, w jakiś sposób to włączycie.

Mason: Prawo patentowe nie jest miejscem, w którym chcemy spędzić wiele czasu, ale jest niesamowicie ważne i jest to ten rodzaj orwellowskiej dystopii, gdzie biurokratyczne sprawy są naprawdę bardzo przerażające i bardzo mocne. To bardzo ważne terytorium. Zamierzamy to jakoś ująć i nie uzyskać żadnych wielkich odpowiedzi na to w tym sezonie, ponieważ nie ma rzeczywiście wielkich odpowiedzi na tą decyzję Sądu Najwyższego. Są pytania. Jak dla mnie, w porządku, co konstytuuje syntetyczne DNA? Teraz to jest pytanie.

Podoba mi się sposób w jaki tego dotykasz. A teraz, chciałbym dotknąć tej interesującej wskazówki, którą zostawiłeś tu idąc na przód. To jest ta jedna scena, gdzie Delphine mówi, że Cosima ma te same oddechowe symptomy co „pozostali dwoje”. Teraz wiemy, że Katja była jedną i wiemy co wiemy na temat innego klona o imieniu Jennifer, którego będziecie wprowadzać w pewnym momencie, bezpiecznie jest przyznać, że to ten drugi, do którego odwołuje się Delphina?

Manson: tak.

Fawcett: To drobny punkt tajemnicy, choć, jeśli ludzie zwrócą uwagę, usłyszą i zastanowią się, kto jest numerem dwa?

Manson: Szczególnie, jeśli nie widzieli wszystkich materiałów. To po prostu kolejna mała wskazówka, która idzie na przód.

Powiedz mi o decyzji, by Alison stała się częścią społeczności teatralnego przedstawienia. Myślę po prostu, że to jest dla niej idealne i dla jej postaci.

Manson: John mnie do tego przekonał.

Fawcett: Zobacz, zarówno Graeme jak i ja mamy inne postacie, które w pewnym sensie uważamy za trochę priorytetowe. Graeme jest trochę bardziej za Cosimą, a ja raczej mam skłonności by być trochę bardziej za Alison. Więc, myślę, że jest to efekt naszego wychowania. On dorastał na zachodnim wybrzeżu, trochę bardziej hipisowskim, a ja dorastałem na przedmieściach Calgary, więc po prostu pomyślałem, że to będzie naprawdę fajna sprawa dla Alison by robić musical w tym sezonie, a to rodzaj początku jej nowej przygody podczas drugiego sezonu.

Manson: Nie zajęło mi dużo czasu by to przyjąć. I jest to interesujące, ponieważ staraliśmy się zrobić „Grease”. O tym rozmawialiśmy od początku – ona miała występować w „Grease”. Ale okazało się to bardzo trudne by uzyskać prawa do tego i bardzo drogie, więc musical „Więzy Krwi”, to mały miejscowy musical w Toronto, który brał udział w Festiwalu w Edynburgu w zeszłym roku i został zmontowany przez przyjaciół naszej asystentki, Mackenize. Więc rzuciliśmy okiem na scenariusz i rzuciliśmy okiem na kilka piosenek na YouTube, i było to niesamowicie równoległe z kłopotami Alison.

Fawcett: I być może zapowiadające to co miało nadejść.

Ponieważ nigdy o tym nie słyszałem, zakładam, że napisaliście jakieś głupie piosenki, ale rzeczywiście użyliście istniejących rzeczy.

Fawcett: Nie, to istniejący musical i co też jest interesujące i znalazło się w odcinku, to obsada „Więzów Krwi”. Inni niż Sarah Stubs i oczywiście Tatiana, to jest obsada „Więzów Krwi” – pianista w spektaklu i blondynka na scenie, to są twórcy musicalu i dwaj mężczyźni w obsadzie są ze sztuki. Więc zasadniczo pracowaliśmy z ich obsadą i twórcami musicalu. Czy to nie jest fajne? I pomogli z choreografią, ruchami tanecznymi i innymi sprawami. Więc pracowaliśmy z nimi i powiedzieliśmy: „Hej, wystawmy to”. I spędzałem czas podczas gdy ona zaczęła tworzyć choreografię i to jak zaczęliśmy tworzyć numery musicalu.

Manson: Byłem po prostu bardzo wdzięczny ponieważ to był nasz problem, jaki musical znajdziemy, a John cały czas mówił mi: „Po prostu napisz jakiś!” [Śmiech]

Kusiło cię?

Manson: Nie byłem chętny by to napisać. Miałem dość pracy bez pisania musicalu w samym środku tej rzeczy.

W trzecim sezonie, możesz napisać musical Graeme. Zacznij nad tym pracować! Teraz, co z waszą wielką sceną podczas imprezy Dyad?

Fawcett: To gra, którą nazywamy Znajdź Twórców.

Czyj to był pomysł? Czy ktoś was popchnął by to zrobić?

Fawcett: Cóż, to co się stało, to było po prostu jak żart. Chciałem założyć mój garnitur na plan – ponieważ myślałem, że jeśli jesteś reżyserem wielkich i gorących ujęć, czasem musisz nosić garnitur. Więc zdecydowałem, że wszyscy będą przebrani. Więc myślę, że przekonałem Graeme by założył swój garnitur też i to zmieniło się w scenę w ostatniej chwili. Nie sądzę, że to planowaliśmy.

Manson: Planowaliśmy tylko obfotografowanie tego, ale skończyliśmy ściskając sobie ręce z Mattem Frewerem i to było super.

Fawcett: To był nasz mały Hitchcockowski moment.