Klientem tygodnia jest Mary Nesbitt, dość łagodna kobieta, która wynajmuje OPA do „rodzinnej sprawy”. Jednak następnym przystankiem Mary jest Kapitol, gdzie grozi zdetonowaniem wybuchowej kamizelki, chyba że uzyska odpowiedzi od kongresmena Paula Younga o jej synu Chrisie, zmarłym w czasie nalotu FBI – i wszystko to dzieje się gdy Olivia właśnie wkracza na scenę po zdobyciu ciekawostek o planie swojej nowej klientki.

Na początku, okazuje się, że Chris stał się terrorystą w dobrej wierze dla al-Kaidy - jak tajemniczy „agent FBI” dowodzi Harrisonowi poprzez pokazanie mu chłopca na rekrutacyjnym filmie. Gdy to okazuje się fałszywe, David idzie do Cyrusa by odtajnić akta Chrisa. Cyrus szydzi z nich, że ich wiedza jest niepełna i niepotwierdzona, że zawdzięcza Davidowi jedynie podarowaną w prezencie pracę – ale David wykorzystuje Cyrusa za pomocą informacji na temat agentów, którzy dokonali nalotu, gdzie wszyscy – uratowani przed człowiekiem zapalnikiem – dostali awanse, podwyżki, po przypadkowym zamordowaniu Chrisa.  

Fitz wyznaje później Olivii przez telefon, wymuszając na niej całkowitą dyskrecję, że Chris był agentem CIA pod przykryciem w Al.-Kaidzie. Tak, FBI zabiło go przez pomyłkę, nie wiedząc o jego wierności, ale nikt – łącznie z jego matką – nie znał jego misji, bo 57 agentów, umieszczonych w Al-Kaidzie znaleziono i torturowano.

I choć Liv, na początku pomyślała, „Nie”, ona nie rozumie potrzeby zatuszowania sprawy, ostatecznie przekazuje kłamstwo jego matce Mary, że jej syn był terrorystą. Potem cała sala zostaje ewakuowana, ale pozostaje jedynie Mary, która wysadza się w powietrze.

Równocześnie z wzięciem przez Mary zakładników, na początku odcinka, Secret Service przejmuje intruza próbującego wejść do gabinetu Owalnego by porozmawiać z prezydentem o „Operacji Remington”. Gdy Cyrus widzi nazwisko zatrzymanego człowieka, rozkazuje Secret Service puścić go wolno. Później, Rowan odwiedza Petera Fostera w jego domu – przyczepie, nakłaniając do wręczenia mu łapówki. Ale Peter jest zmęczony już pieniędzmi, kłamstwami, ochroną prezydenta, który nie potrafi upilnować swojego rozporka. „Pieprzyć umowę” - syczy.

Rowan wychodzi, by spotkać się zaraz za drzwiami z lufą pistoletu Hucka. Gdy dochodzi co do czego, dowiadujemy się, że Huck nie umiał zmusić się by kogoś zabić. „To powinien być mój dzień, Liv. Powinienem odzyskać spokój” - mówi później do Liv. „Ale nawet po tym całym czasie, jest moim dłużnikiem. Myślałem, że jestem wolny, ale… on nadal ma nade mną kontrolę” – jak to robił wobec swojej własnej córki, przyznaje Liv. Więc Huck wykonuje rozkaz Rowana by upozorować samobójstwo Petera.

Gdzieś indziej, po tym jak Olivia uciekła z roli zakładnika bez szwanku , Fitz znajduje Mellie porządnie pijaną. Zastanawia się: Czy Olivia nie została wysadzona w powietrze by zniszczyć twoje szczęśliwe zakończenie? Argumentowała w swojej wspaniałej mowie o koszmarze, który może nastąpić „Święta Olivia Pope”. Raczej „mogę świętować ponieważ cały czas chodzi po ziemi, nadal jest twoją skazą, a to czyni ją moją bronią”.

Tymczasem Olivia wraca do domu, gdzie zaszył się Jake. (Oj, za szybko?) Żąda wyjaśnień: „Jak się tu znalazłeś?” - widząc jak B613, jej ojciec, nigdy po prostu nie puszczają kogoś. „Nie mam pojęcia. Nie wiem” - przyznaje Jake. Później mówi: „Nigdy nie sądziłem, że wydostanę się z tej dziury… ale twoja twarz mnie uratowała, ty mnie uratowała.”.

RECENZJA | To było trochę jak kołowrotek w tym odcinku dla mnie, na wczesnym etapie historii o Remington. Jeśli ta tajemnica/konspiracja ma być następnym Defiance, następnym Albatrosem, muszą nadać temu trochę pazura i to szybko. I –czas na niepopularne opinie? – umęczony – teraz sadystyczny Huck pojawia się trochę zbyt często. Ale pijana Melli/David kontra Cyrus w połączeniu nadrabiają to nawet z nawiązką!