Choć w czwartek wieczorem Ryan Murphy i spółka zmierzyli się z podwójnym wyzwaniem, zarówno twórczym jak i emocjonalnym, co musiało wyglądać na coś prawie niemożliwego: Pożegnaniem głównej postaci Finna Hudsona, słodkiego, czasem niepewnego, ale ostatecznie wytrwałego chłopaka, którego wkład w Nowe Kierunki był kluczowy jak serialowy chór przekształcił się z uciskanych słabych dzieciaków w ukochanych mistrzów. W tym samym czasie musical o szkole średniej Foxa dał fanom szansę na opłakiwanie tragicznej straty gwiazdy serialu Cory'ego Monteitha, który zmarł w lipcu tego roku w wieku 31 lat.

Na szczęście jednak w środku radzenia sobie z prywatną żałobą, obsadzie i załodze serialu udało się z szacunkiem, boleśnie i pięknie pożegnać zarówno Finna jak i Cory'ego. Nic dziwnego, że centralnym elementem trafnie zatytułowanego odcinka "Rozgrywający" była - w prawdziwej tradycji "Glee" - muzyka.

Podsumujmy zatem "The Quarterback" w tym samym duchu... z szybkim przypomnieniem fabuły, po czym skupimy się na piosenkach:

Akcja rozpoczyna się z dzieciakami z Nowych Kierunków (starymi i nowymi), którzy dają uroczystą i piękną interpretacje "Seasons of Love", która kończy się tym jak wszyscy zwracają się na ekran, gdzie widać zdjęcie Finna w sportowym stroju McKinley. Nie wiem jak wy, ale to był ten moment, kiedy zdałem sobie sprawę, że będę płakać przez całą godzinę.

Potem widzimy Kurta, który wyjaśnia, że minęły trzy tygodnie od śmierci Finna - i szczerze mówiąc jest zmęczony pytaniami ludzi o to jak Finn odszedł, kiedy to i tak nie ma znaczenia. (Uwaga: Musze powiedzieć, że jestem bardzo zadowolony, że serial nie dał nam przyczyny śmierci czy tego, że Finn umarł w ten sam sposób co sam Cory. Wyjaśnienie Kurta, że tu nie chodzi o przyczynę była naprawdę tak spektakularna, nie?)

Po tym mamy fragmenty z naszymi głównymi postaciami, które przeżywają trudny okres żałoby, kiedy życie powinno wrócić do normy, kiedy - dla tych, dla których ta strata jest najbardziej bolesna - normalność została zmieniona w taki sposób, że nadal jest niezrozumiała.

* W być może najcięższej scenie ze wszystkich, mama Finna, Carol (Romy Rosemont, niesamowicie grając), ojczym Burt i brat Kurt starają się rozdzielić rzeczy Kurta do pudełek. Kurt szybko zabiera sportową kurtkę Finna, Burt lamentuje jak "powinien go częściej przytulać", a Carol załamuje się kompletnie, wyjaśniając jak trudne jest budzenie się każdego ranka i uświadamianie sobie, że nadal jest matką - tylko bez swojego syna. Wypowiedzenie słowa "Emmy" wydaje się upiorne w obliczu tak ogromnego smutku, a jednak przemknęły przez moje myśli.

* Trenerka Beiste konfrontuje się z pijanym Puckiem i zmusza go, aby uświadomił sobie, że musi być swoim własnym rozgrywającym. "Zobacz sam jak ciebie widział" - płacze. "Musisz zrobić to wystarczająco dobrze, ponieważ to wszystko co nam zostało". Puck ostatecznie postanawia zaciągnąć się do sił powietrznych, po ponownym zasadzeniu drzewka pamięci, które sam wyrwał swoim motocyklem.

* Santana zmaga się z procesem żałoby - nie chce dzielić się swoimi miłymi wspomnieniami z Finnem z obawy, że jej wrażliwość zostanie postrzegana jako coś wstydliwego. Atakuje Sue w jej biurze- Sue jest w szoku, że naprawdę nie miała na uwadze jak wiele ludzi zaatakowała przez lata - ale jest rozwiązanie, które nadejdzie. Kurt mówi Santanie, że "wstyd jest zmarnowanym uczucie" i pozostawia ją z hojnym gestem: Daje jej sportową kurtkę Finna na ramiona, jako uścisk. Później Sue (która była zdeterminowana, aby nie "zrobić egoistycznego spektaklu swojego własnego smutku") i Santana zawierają pokój, ale trenerka Cheerios lamentuje, że "nie ma tutaj lekcji. Nie ma szczęśliwego zakończenia". I potem: "To jest tak bezsensowne. Cały ten potencjał..."

* Rachel pojawia się w ostatnim akcie, nie mogła pozostać z daleko od wspomnienia jej zmarłej miłości. "Nikt nie traktuje mnie jak jajko, ok?" - błaga, przed otwarciem się w czasie covera "Make You Feel My Love" - pierwszej piosence, którą ona i Finn śpiewali razem w samochodzie. Każdy kto wątpi w emocjonalną moc muzyki samej w sobie - bez żadnego dialogu - nigdy nie słyszał Lei Michele w swoim najlepszym numerze, którym była ta piosenka. Absolutnie bolesne - ale również swego rodzaju katharsis. Rachel potem przynosi tablicę ze zdjęciem Finna do sali prób z jednym z jego cytatów - "Spektakl musi trwać... w każdym miejscu... czy jakoś tak".

* I jest jeszcze historia Santany na wojennej ścieżce - żądającej zwrotu kurtki, która została skradziona, kiedy miała "smutkową sjestę" w gabinecie pielęgniarki. (Wyznanie: Jakoś w środku całego mojego szlochu, "no me gusta" Nayi Rivery przyprawiło mnie o śmiech). Oczywiście, okazuje się, że to Schue był tym, który nie mógł oddać kurtki. Odcinek kończy się z opiekunem chóru - o którego Emma martwiła się jak nie uronił ani łzy od śmierci Finna - wracającym do domu, trzymającym kurtkę i szlochającym. Wtedy pojawia się Emma i go pociesza.

Lista piosenek

"Seasons of Love", Rent (Nowe Kierunki) | Numer rozpoczął się od nowych członków chóru w czerni - a ja martwiłem się o głównych członków obsady, którzy pracowali z Corym najdłużej. Ale mój strach szybko zniknął i był bezpodstawny jak Jenna Ushkowitz, Kevin McHale, Darren Criss i Chord Overstreet - a potem Amber Riley, Chris Colfer, Naya Rivera, Mark Salling i Harry Shum, Jr. szybko dołączyli - i łzy zaczęły napływać do oczu. Piękne wykonanie. I głos Amber Riley uderzył mnie gdzieś około 3 centymetry pod klatką piersiową.

"I’ll Stand By You", The Pretenders (Mercedes) | Mercedes podzieliła się z obecnymi i byłymi członkami Nowych Kierunków, że Finn był "pierwszym fajnym dzieciakiem, który był miły dla każdego z nas" - dlaczego nie mogła poczekać ani sekundy, aby podzielić się swoimi emocjami za pośrednictwem piosenki. Amber Riley jest wybitną wokalistką, ale to było chyba jej najbardziej prawdziwe, głęboko odczuwalne wykonanie w historii serialu. Kiedy zaczęła śpiewać "Nic do czego się przyznasz, nie sprawi, że będę Cię mniej kochać" - odczułem jakby było skierowane tak samo do Cory'ego jak i do Finna.

"Fire and Rain", James Taylor (Nowe Kierunki) | Ale zawsze myślałem, że zobaczymy się ponownie... Nie chcę być w ogóle ckliwy, ale to jest wyznanie, na które nikt nie może sobie pozwolić w tym życiu, prawda?

"If I Die Young", The Band Perry (Santana) | To wprowadzenie a capella było tak hipnotyzujące jak jej psychotyczna przerwa przed ostatnim refrenem, który został wyśpiewany. Tutaj mamy portret rozpadającej się postaci z niemożnością wyrażenia swojego żalu. I ten kolejny moment jak Kurt zachęca Santanę do przeczytania miłych rzeczy o Finnie był według mnie całkowicie autentyczny.

"No Surrender", Bruce Springsteen (Puck) | Naprawdę mnie uderzyła prosta jakość tego numeru, a sposób w jaki Mark Salling patrzył w róg sali, pokazywał jakby nawiązanie kontaktu z którymś z jego kolegów byłby czymś czego nie mógłby już znieść. Weź Kleenex, bracie

"Make You Feel My Love", Bob Dylan (Rachel) | Ten muzyczny moment, być może bardziej niż jakiekolwiek inne, pokazał namacalną żałobę aktorów na planie, i służył tak bardzo jak hołd Cory'emu jak Finnowi. Każda pojedyncza łza Lei Michele/Rachel była boleśnie prawdziwa - szczerze mówiąc nie mam nawet pojęcia jak ona zrobiła do na planie, nie mówiąc już o nakręceniu tej sceny. Ale jako fan "Glee" i Cory'ego Monteitha, wszystko co mogę powiedzieć do niej to "dziękuje".

Co sądzisz o "The Quarterback"? Jak wiele chusteczek potrzebowałeś? Napisz w komentarzu swoje myśli o odcinku - i w ogóle o Corym Monteithu.