Według mnie „The Killing” bardziej skłaniał się ku przedstawieniu drogi (metodologii pracy Linden i Holdera) niż w stronę celu (rozwiązania zagadki tytułowego zabójstwa). Owszem, producenci wykonawczy Veena Sud i spółka testowali naszą cierpliwość przez cały 1 i 2 sezon, przeciągając fabułę wątku i zarazem odpowiedź na pytanie: "kto zabił Rosie Larsen?". Natomiast w trzecim sezonie śledzimy już całą serię morderstw nieletnich prostytutek. Obietnica rozwikłania zagadki tylko w 12 odcinkach skłania do powrotu do ponurej atmosfery serialu (co jakiś czas przerywanej szczególnym poczuciem humoru Holdera).

W kolejnych finałowych odcinkach (“From Up Here” i “The Road to Hamelin”) nadszedł czas, aby przedstawić dowody przeciwko jednemu z pracowników policji w Seattle. Linden i Holder udają się do szefa porucznika Jamesa Skinnera, aby przedstawić obciążające dowody detektywa Carla Reddicka, poprzedniego partnera Holdera. Choć to tylko poszlaki, to wskazują jednogłośnie:

·         Reddick początkowo próbował zrzucić sprawę na nieszczęsnego Jabłońskiego,

·         Mieszkał obok pierwszej ofiary Flecisty z Hameln,

·         Pozwolił jedynej ofierze seryjnego mordercy, która przeżyła - Angie, wymknąć się ze szpitala, zanim poznała z rysownika.

Ale czy Skinner jest właściwą osobą, z którą powinni dzielić się swoimi podejrzeniami? Kiedy Linden podjeżdżała pod dom swojego szefa-kochanka Skinnera, aby opowiedzieć o sprawie oraz o zniknięciu Adriana (chłopca, który prawdopodobnie kilka lat temu widział śmierć matki z domku na drzewie), zauważyła jego córkę z krzykliwym turkusowym pierścionkiem, należącym wcześniej do zaginionej nastolatki Kallie. Wszystko zaczęło się przerażająco ze sobą wiązać.

Sezon kończy się w momencie, gdy po długiej i wyczerpującej podróży do domku nad jeziorem, gdzie przypuszczalnie przetrzymywany jest Adrian, Linden trzyma na muszce Skinnera. W tym czasie Holder, który również odkrył prawdę, spieszył by powstrzymać Linden od pochopnych decyzji. Jednak po prowokacji Skinnera będąc przekonaną, że jednak zabił Adriana, wymierza sprawiedliwość oddając strzał. W tym momencie ucięto serial. W rzeczywistości koniec był tak nagły, że większość telewidzów zastanawiała się czy po bloku reklamowym nastąpi epilog. Niestety, to był koniec The Killing.

Czy zakończenie jest definitywne czy AMC ogłosi wkrótce kolejny, czwarty już sezon? Tego niestety na razie nie wiemy. Dwugodzinny finałowy odcinek okazał się rozczarowaniem na tle całej skądinąd wybitnej serii. Mam więc cichą nadzieję, że doczekamy się kontynuacji przygód Linden i Holdera. Zanim to nastąpi chcę przedstawić moją subiektywną ocenę trzech najlepszych i najgorszych wątków z finału.

Trzy największe rozczarowania:

·         Czy już tego gdzieś nie widzieliśmy...? Pani detektyw sypiająca z mordercą przez cały czas? Z jednej strony Linden jest wybitnym detektywem z niesamowitym instynktem, a z drugiej jest najbardziej oczywistym rozwiązaniem. Dlatego taki wybór zakończenia przez scenarzystów może rozczarować wytrawnych widzów. To jakby dziecko będące członkiem Mensy dostało jedynkę z matematyki: „dziecko można było lepiej”.

·         Ok, skoro już Skinner musi być zabójcą i kupujemy historię, że Linden bez cienia wątpliwości wsiada do samochodu wierząc, że Skinner prowadzi ją do porwanego Adriana. To już nonsensem wydaje się zatrzymanie samochodu na poboczu nieuczęszczanej drogi i odwrócenie się plecami od Skinnera,  który to w każdym momencie mógłby ją bez problemu obezwładnić lub nawet zabić. Zamiast tego Skinner podaje wymiotującej Linden chusteczkę. To bardziej absurdalne niż wprowadzenie 100% ekologicznego McDonaldsa.

·         Kolejnym słabym punktem scenariusza było odkrycie przez Linden i Holdera zdjęcia w domu Reddicka, na którym obejmuje on ramieniem jedną z ofiar, aby później wskazać na zwykły  zbieg okoliczności. To zdjęcie to było dla mnie o jeden splot zdarzeń za daleko. Kto myśli podobnie?

Trzy najlepsze momenty:

·         Nie jestem fanem chemii pomiędzy Linden i Holderem, ale w ostatnim epizodzie muszę przyznać, że ten duet zachwycał. Dialogi i cięte riposty pomiędzy głównymi bohaterami były genialnym urozmaiceniem scenariusza. Na przykład po tym jak Holder domyślał się romansu Linden ze Skinnerem i drażnił się pełen swojego subtelnego uroku: Daj spokój Linden, nie trzeba być mój detektywem, aby zobaczyć co się święci. Jesteś człowiekiem! Jestem tak samo zaskoczony jak ty!

·         Podczas pogrzebu Bullet Holder trzymający zdjęcie powiedział: „Bullet nienawidziła tego zdjęcia. Ona była tylko dzieckiem. Wszystkie były.” To była krótka, ale wzruszająca scena.

·         Nie jestem fanem Skinnera w roli zabójcy, ale gra aktorska kiedy Linden poznaje prawdę zasługuje na nagrody. Mireille Enos przekazuje tyle emocji bez słów. I późniejsze wyznanie Skinnera do Linden. Ich oczy - gdy wiedzą, że to koniec - mówią wszystko, panika, strach, bezduszność. Trudno oderwać się bez emocji.

Kluczowe sceny:

Holder przeprasza swoją dziewczynę za wybuch po śmierci Bullet i ku zaskoczeniu ona przytula go i pozwala mu wrócić: „Pokłóciliśmy się. To się zdarza” i uśmiechnęła się. Ja pomimo tego, że jestem zwolennikiem pary Holden-Linden uśmiechnąłem się również.

Dowiedzieliśmy się, że zarówno Kallie i Angie zostały zamordowane przez Skinnera. Chociaż ciała Kallie nigdy nie odnaleziono, to widok jej pierścionka na palcu córki Skinnera było ostatecznym potwierdzeniem jej śmierci. Tymczasem Angie tymczasem została i spalona w opuszczonym samochodzie. To oczywiście od znalezienia jej ciała, rozpoczęliśmy wraz z duetem detektywów rozwiązywanie zagadki, która ostatecznie doprowadziła do Skinnera.

A z tym zwracam się do Was? Co sądzicie o zakończeniu The Killing? Kupujecie historię z końca sezonu 3? Co by się stało, gdyby Linden nie strzeliła, a Skinner gnił więzieniu?