W rzeczywistości serial — który został określony jako „13-odcinkowy limitowany serial” — kończy swój pierwsze sezon ponad tok przed tym jak rodzina Masona ostatecznie zamordowała wiele osób. I dla producenta wykonawczego Johna McNamary, który stworzył historię na sześć sezonów dla serialu, Manson nie jest prawdziwą rzeczą, która tutaj przyciąga.

„To takie różne, aby być czterdziestolatkiem w 1967 roku niż bycie nim teraz” — mówi McNamara. „Dzisiaj czterdziestolatek i dwudziestolatek słuchają tej samej muzyki, lubią te same filmy, ubierają się prawie tak samo, ale w latach 60., czterdziestolatek miał krawat, kurtkę i koszulę, a dwudziestolatek miał dashiki i Afro i chcieli zabić czterdziestolatka. Naprawdę nie widziałem filmu czy serialu telewizyjnym o byciu policjantem w tym konkretnym okresie. Zazwyczaj historie o latach 60. zabierają punkt widzenia radykalnie na lewo, do ruchu hipisów czy branży muzycznej, ale nigdy nie wiedziałem gościa z jeżem na głowie, który współcześnie opowiadał ponownie o tej epoce. Więc, to był punkt widzenia, i to był cały powód zrobienia tego serialu”.

Mężczyzna z jeżem na głowie to Sam Hodiak (David Duchovny), detektyw wydziału zabójstw, która, jako przysługa dla dawnej miłości Grace (Michaela McManus), bada zniknięcie córki Grace, Emmy (Emma Dumont). I tak po prostu okazuje się, że Emma uciekła z wygadanym, przystojnym muzykiem o imieniu Charles Manson (Gethin Anthony z „Gry o tron”).

„Miałem pomysł uczynienia wroga z Masona, i że fatalnie wyszedł z więzienia w lecie miłości” — mówi McNamara. „Poszedł do więzienia w 1960 roku, kiedy kraj nadal wyglądał jak w latach 50. Kiedy Manson wyszedł z więzienia w 1967 roku, był tak zszokowany jak każdy odnośnie tego co stało się z krajem. Kochał ten ruch wolnej miłości i naprawdę był przestępcą. Kiedy robiłem badania na temat Mansona, zdałem sobie sprawę, że nie był hipisem, który stał się przestępcą. Był przestępcą, która przebrał się za hipisa, więc jego ostateczny los został prawie przesądzony przez jego charakter czy jego brak”.

Jednak, konflikt w serialu niekoniecznie będzie miał miejsce między policjantem a oszustem. Zamiast tego Hoadiak jest przeciwko nowym pomysłom młodego pokolenia. „Lubię grać postać, która nie wierzy w żadną z tych rzeczy” — powiedział Duchovny. „Jest weteranem II wojny światowej i już nie jest fanem lat 60., nawet zanim Manson się pojawił. Lubię tragiczną jakość postaci, ponieważ on myśli, że chroni świat, ale świat, który chroni już zniknął”. McNamara dodał: „To impreza kostiumowa dla niego. Myśli, że to wszystko to moda, której naprawdę nie rozumie czy nie akceptuje… Zadaje sobie jedno fundamentalne pytanie: Jeśli to byłby dzisiejszy świat, dlaczego do diabła walczyłem w II wojnie światowej?”

W związku z tym sekretną bronią Hodiaka są Brian Shafe (Grey Damon), młody policjant działający pod przykrywką i weteran wojny w Wietnamie, który wygląda jak hipis, ale nim nie jest i oficer policji Charmain Tully (Claire Holt), gdzie oboje pomagają Hodiakowi infiltrować posiadłość Mansona. „Wspólnym wątkiem, który łączy wszystkich jest to, że wszyscy mierzą się z rzeczami, o których nigdy nie myśleli, że są nawet możliwe trzy lata temu” — mówi McNamara. „W pewnym sensie, wszystkie postacie albo są jawnie albo potajemnie podekscytowane przez wszystko co jest tematem tabu, który jest przełamywany. Hodiak jest prawdopodobnie najbardziej niechętny, aby łamać te tabu i najbardziej niechętny, aby jakoś rozbić konwencję, ale na pewno brodzi w wodach lat 60. na swój własny sposób”.

Jednak Hodiak jest również o wiele bardziej świadomy tego, że to jego ściganie Mansona być może wyzwoli własną mroczną stronę Hodiaka. „Nie jest w ogóle podekscytowany tą stronę siebie samego” — powiedział Duchovny. „Co odróżnia go od innych postaci to, że nie chce być częścią tego, ponieważ dokładnie wie co się wydarzy, i nie będzie w stanie tego powstrzymać. Nie chce żadnego romansu z mroczną stronę. To nie jest w ogóle romantyczne dla niego — to koniec świata”.

Nawet chociaż serial gra czasami jak każdy inny serial policyjny — ale spodziewaj się o wiele mniej atrakcyjnych objazdów związanych z zaskakującym życiem domowy Shafe’a i synem Hodiaka, który zniknął z własnego stanowiska w Wietnamie — serial dostarcza dobre rzeczy z Mansonem, nawet jeśli nie planuje jeszcze zabijania ludzi. „Myślę, że każdy jest zafascynowany gościem, który nigdy nie był oskarżony czy skazany za morderstwo, ale jest prawdopodobnie najsłynniejszym masowym mordercą w Ameryce” — mówi McNamara. „Jak to się wydarzyło? Skąd się wziął? Jak te elementy się połączyły? Jaki był jako dziecko? Jak wyglądało jego dorastanie? Byłem w stanie zagłębić się w jego psychologią i zrozumieć to, że naprawdę w swojej istocie był alfonsem. Miał sposób, aby wywołać niepewność u kogoś innego i potem sprawić, aby za nim podążyli, ponieważ wydawał się tak pewien siebie i tak wszystko wiedzący, i to było oczywiście granie i niesamowicie dobrze przygotowany psychopatyczny akt.

„Myślę, że mamy to jako kulturę, szczególnie ostatnio w filmach, aby mówić: ‚Och, on jest potworem’. Manson nie jest potworem” — kontynuuje McNamara. „Manson jest bardzo zwykłą osobą z wyjątkowymi psychologicznymi problemami i wyjątkowym urokiem i wyjątkowym zaangażowaniem, który zrobił ogromne, potworne rzeczy. Nie możemy nigdy zapomnieć, że nie różni się od nas w swoim DNA. Nie jest z Marsa. Nie jest z piekła. Jest gościem z Oklahomy, ale, ludzie, dokonał pewnych złych, złych wyborów”.

To mówiąc, McNamara nalega, że nie próbuje zmienić sposobu w jaki Manson jest postrzegany. „Myślę, że punktem w opowiadaniu każdej historii… jest posiadanie empatii, nie współczucia do każdej postaci w historii” — mówi. „Ale byłem mocno świadomy, że Manson reprezentuje prawdopodobnie najmroczniejszy wątek w historii lat 60., i również wierzę osobiście, że Manson w pojedynkę zniszczył lata 60. Tate-LaBianca była końcem lat 60. To wszystko okazało się wspaniałe albo wybuchowe albo radykalne albo nowe albo niesamowite w śmierci, paranoi i morderstwie”.

Oczywiście, wiemy, że historia również rzuca ponure światło na wszystkie wysiłki Hodiaka i Shafe’a. Mimo wszystko, bez względu na to jakie postępy czynią w ich ściganiu Mansona, są skazani na porażkę. To jest po prostu w porządku dla Duchovnego. „Podoba mi się to, że nie może wygrać, gdzie ostatecznie nie ma znaczenia co robi, nie jest po tej stronie historii” — mówi. „Lubię oglądać jak podejmuje decyzje, ponieważ to nie jest jego wina. Tutaj nie ma sposobu, aby mógł zobaczyć kim Manson zamierza się stać. Ale jego czyny, ponieważ wiesz przez cały czas, gdzie zmierzamy, stają się wzruszający i obciążeni w pewnym sensie, co nie miałby miejsca jakbyśmy nie wiedzieli, że w 1969 roku on stanie się odpowiedzialny za zabicie wilu ludzi”.

I to ostatecznie dlaczego ta historia jest o Hodiaku, nie Mansonie. „Każda historia to opowieść o marności. To po prostu natura ludzkiej egzystencji: Nawalmy więcej razy niż osiągamy sukces” — mówi McNamara. „Ostatecznie, o czym ta historia będzie to jest odkupienie. To ostatecznie jest podróż, którą Hodiak podejmuje w kierunku poczucia ostatecznej samoświadomości, pokoju umysłu. Zamierza ocalić ludzi, których może ocalić, i będzie musiał zmierzyć się z faktem, że istnieją ludzie, których nie może uratować”.

„To jest prawdziwą tragedią Mansona, którą chce zbadać w serialu telewizyjnym — jak wiele żyć naprawdę zniszczył i co dzieje się z tymi życiami później?” — kontynuuje. „Jak sobie z tym poradzisz? Jak stajesz się zgorzkniały? Jak stajesz się mordercą? Jak stajesz się zainfekowany przez jego mroczność i ninawiść? Albo czy możesz przejść przez to do tego miejsca zrozumienia? To jest podróż Hodiaka”.