Po kilku dniach w szpitalu, Madzia wraca do mieszkania Zduńskiego. Zawstydzona, unika wzroku przyjaciela… I od razu próbuje się tłumaczyć:

- Byłam zmęczona, zdołowana, chciałam po prostu… Odciąć się od tego wszystkiego. Zapomnieć, choć na chwilę. Jedna tabletka nie pomogła, więc wzięłam następną, potem jeszcze jedną… Nie pamiętam, ile ich połknęłam. Ale nie zrobiłam tego specjalnie! Chyba znasz mnie na tyle, że wiesz… Że ja bym nigdy…

Dziewczyna urywa - kompletnie załamana. A Paweł wybucha w końcu złością.

- Magda, ile ty masz lat? Pięć?! Łykałaś te prochy jak cukierki… Uprzedzałem cię, a ty swoje!

- Pomagały mi... Bez nich nie mogłam zasnąć.

- Gówno tam pomagały! Jesteś zwyczajnie uzależniona!