To znaczy, nie sądziłam, że piszę się na długo oczekiwany 7 sezon „Oz” stacji HBO, a jednak teraz to wygląda jakby słodka, blada twarz Cary'ego Agosa jest jedynie kilka dni – a może minut – od walki o swoje życie we wrednym więzieniu systemu karnego Illinois. Nigdy nawet nie obejrzałam pilota „Boardwalk Empire”, a jednak obgryzam paznokcie, kiedy Kalinda wydaje się zamieniać swoje kobiece buty na takie z cementu, fachowo wykonane, żeby zabrać ją na dno jeziora Michigan. I nawet kiedy starannie uczesana kandydatka na prokurator stanową, Alicia Florrick, grozi nożem skromnej nauczycielce ze szkoły publicznej, wygląda jakby nie było ucieczki przed flirtem dramatu prawniczego CBS z „ciemnością w południe”.

Tematem przewodnim zimowego finału – zatytułowanego, dość prosto „The Trial” - wydaje się być to, że sprawiedliwość oferowana przez system prawny USA może być w najlepsym wypadku kapryśna i godna ubolewania w najgorszym. Pośpieszani przez sędziego szukającego biletów na koncert Neila Diamonda w rocznicę ślubu, nękani przez przysięgłego z dobrymi intencjami i problemami z słuchem i zdradzenie przez głównego świadka, którego instynkt przetrwania przewyższa problemy innych. Cary ląduje w najbardziej przerażającej sytuacji: przyznał się do zbrodni, której nie popełnił (i zgodził się na co najmniej 2 lata w zamknięciu), zamiast ryzykować 15 lat – albo uciec do Barcelony i zaryzykować swoją duszą.

Podsumujmy akcję – razem z kluczowymi pytaniami jak będzie rozegrana reszta 6 sezonu:

ALICIA – MAMA GRIZZLY | Nasza bohaterka ma wielkie problemy podczas kampanii (nawet jeśli okazują się zabawną ulgą podczas tej bardzo intensywnej godziny). Wygląda na to, że napisała notkę-żart grożąc przemocą nauczycielowi w-fu Grace jeśli ten nie zwolni jej z zajęć podczas choroby – list cytuje „Ciemność w południe”, więc jak ktokolwiek może brać to na serio? - a po tym jak Grace pokazuje to swojej nauczycielce od wychowania obywatelskiego jako akademickie ćwiczenie, to zostaje użyte w politycznej rozgrywce. Jedni mogą sądzić, że głównym punktem wątku jest umożliwienie Jackie powiedzenia tej potępiającej kwestii - „Alicia jest dobrą matką: Ona nigdy nie dźgnęłaby nauczyciela” - ale ja zastanawiam się, czy to nie body woman/córka Eli'ego, Marissa miała najważniejszą filozoficzną myśl do przekazania: „Czasami zabawnie jest powiedzieć rzeczy, które się nigdy nie wydarzą”. Może Robert i Michelle King trzymają Cary'ego na krawędzi skazania tylko dlatego, cóż, bo to dobra telewizja? Może to najzabawniejsze, żebyśmy myśleli, że on będzie żył zgodnie z prawem, a umierał zadźgany? Jakkolwiek to rozegrają, po tym jak Alicia odmawia objęcia patronatu, interweniuje Peter i oferuje nauczycielce i dyrektorowi Grace pewne bardzo atrakcyjne miejsca w zarządzie – i problem znika, jak większość u ludzi, którym się dobrze wiedzie, i którzy mają przywileje. Dobrze, że Grace jest tak uczciwym dziecko pomimo tego wszystkiego, nie?

Potencjalnie większy skandal dla Alicii jednak angażuje jej regularnego partnera do drinka, Finna Polmara – a flirtujący duet decyduje, że naleśniki w jadłodajni są lepszym sposobem na rozwijanie przyjaźni niż drinki w ciemnościach mahoniowych barów. Pani Florrick jednak szuka czegoś innego – i nie, nie mówię o roztapianiu się pod spojrzeniem ślicznych oczu Finna. Ona prosi byłego asystenta prokuratora stanowego o pomoc dla Cary'ego – a on daje jej kopertę ze zdjęciami przedstawiającymi czterech głównych handlarzy narkotyków wychodzących z domu Bishopa. Czy to możliwe, że król narkotyków w Chicago stał się nieco mniej ostrożny po osiągnięciu szczytu? Zbadajmy to głębiej w kolejnym akapicie...

KALINDA W NIEBEZPIECZEŃSTWIE | Kalinda konfrontuje się z Bishopem na temat szemranych postaci pod jego dachem, ale kiedy jego nonszalancja zaczyna graniczyć z arogancją - „Nie powinnaś tu przychodzić tak słabo uzbrojona” - Kalinda angażuje się w wyścig gróźb i ma gotową odpowiedź. „Nie chodzi o ciebie. Chodzi o Dylana” grucha enigmatyczna śledcza, która zwyczajnie nie da sobie grozić bez dobrych powodów. „Wystarczy dla opieki społecznej, żeby zabrać ci syna.” Reżyseria tej sceny to czysta wizualna poezja, z twarzą Bishopa na ekstremalnych, niewygodnych zbliżeniach, podczas gdy Kalinda kiwa i macha na zbliżeniach. Wygląda jakby Kalinda wygrała tę rundę – zmusząjąc Bishopa do ujawnienia lokalizacji ostatniego żyjącego członka załogi, który był nagrany na taśmę, która jest największym dowodem w sprawie przeciwko Cary'emu – ale Bishop nie będzie udawał owieczki przed lwem Kalindy, jak zobaczymy w kolejnym punkcie dyskusji.

CARY, PROSZĘ | Jaki prześladujący obrazek na otwarcie: Cary Agos, mężczyzna niesłusznie oskarżony i mężczyzna, który zna każdą stronę systemu prawnego aż nazbyt dobrze, idzie w milczeniu przez pustą salę sądową, zastanawiając się nad swoim losem. Zamiast jednak z punktu widzenia pozwanego, scenarzyści poprowadzili nas przez punkt widzenia spieszącego się sędziego, który jest dotknięty przez niezdolność pracowników do przyniesienia mu babeczki z marchewką, asystentki prokuratora okręgowego (zawsze mile widziana Geneva Pine), która ma poplątane romantyczne/pozamałżeńskie relacje z jej głównym świadkiem, i sympatyzującego przysięgłego, który cierpi na „zaburzenia słuchowe” - przypadłość, która powoduje, że mieszka słowa i frazy, kiedy jest zestresowany. (Ostatecznie zostaje wyrzucony na bruk... miażdżący cios w obronę.)

Notka na boku: sędzia wolałby ugodę – innymi słowy, jedną mniej sprawę na swoich barkach. Ale sześć lat/trzy za dobre sprawowanie, które oferuje Geneva jest raczej nie do przyjęcia dla Cary'ego i jego prawej ręki w procesie, Diane. Niestety, choć La Lockhart łatwo udowadnia, że zaginiony w akcji świadek, Trey Walker okazał się martwy w ciągu 48 godzin po tym jak zgodził się spotkać ze śledczymi, szef Genevy (aka ten szczurzy pomiot, Peter Castro) pokazuje się i pyta Genevę, czy ta „wie, co robić”.

Przesłuchanie Kalindy jednak niewiele da Genevie i Castro. Ale dostają niespodziewanego kopa, kiedy Bishop zasiada na widowni, podczas zeznań członka załogi, Dante. Szemrany koleś odmawia obalenia selektywnych nagrań oskarżycieli, biorąc Kalindę z zaskoczenia i stawiając Cary'ego w desperackiej, ostatni-oddech-wolności pozycji.

A to zostawia pana Agosa z trzema możliwościami. Bishop znajduje go na chodniku i proponuje pomoc w ucieczce do łatwego życia w Barcelonie (plan A), gdzie pracowałby dla niego jako europejski konsultant. Ale Cary już widział śliskie życie przestępcy i (przynajmniej z tego, co możemy powiedzieć) odmawia. Geneva oferuje plan B: zmniejszenie wyroku (plus 6 miesięcy na warunkowym) jeśli będzie zeznawał przeciwko Bishopowi – dużo lepsza oferta niż cztery lata pod zarzutem spiskowania (z czego dwa w więzieniu) albo potencjalne 15 lat jeśli tak zagłosują przysięgli.

Ale Cary jest mężczyzną, któremu nie zostało już wiele sił do walki. „Wchodzę z jednego koszmaru w drugi – i chcę, żeby to się po prostu skończyło” mówi ostatecznie. I chociaż ma Alicię, Kalindę i Diane w swoim narożniku, może tylko wybrać jedno rozwiązanie: „Najlepiej będzie pójść na ugodę”. Cary przytula Alicię, oboje miają łzy w oczach i on pyta, czy ona będzie go odwiedzać, bo nie chce być samotny. Może on pojedzie do Barcelony. Może nie mówi o latach w więzieniu. A kiedy ja chcę wyobrazić sobie najbardziej idylliczny wynik – to nie może być koniec - „Żona idealna” nigdy nie była serialem, który dawał proste odpowiedzi, który mówił, że wszystko się ułoży i wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie – nawet jeśli zasadniczo są elitą społeczną.

Cary stoi na sali sądowej w ostatnim ujęciu zimowego finału, przełyka ciężko swoje wmocje i podejmuje decyzję o zmianie swojego stanowiska. „Tak, Wysoki Sądzie, chciałbym się przyznać do winy” mówi. I tu historia się kończy... przynajmniej do powrotu serialu w 2015 roku.

Co wy sądzicie o „The Trial”? Czy Cary naprawdę spędzi kolejne 24 miesiące w więzieniu? Czy Kalinda naznaczyła się na śmierć? I czy Alicia przetrwa groźby licealnej przemocy? Zostawcie komentarz!