W BAJKOWEJ KRAINIE, KTÓRA BYŁA… | Spotykamy ojca małego Rumpelstilskina, Malcolma, oszusta w karcianej zabawie w odkrywanie jednej spośród trzech kart i nicponia. Gdy Malcolm opuszcza swojego syna zostawiając mu parę błystek, by ruszyć na „poszukiwanie pracy”, panie nakłaniają chłopca by uciekł przed reputacją swojego ojca za pośrednictwem magicznej fasoli. Rumple, choć przekonał ojca do użycia fasoli by zabrać ich obu do magicznego miejsca, które zwykle odwiedzał w swoich dziecięcych snach: Nibylandii. Jednakże, gdy raz się tam znaleźli, Malcolm jest wściekły gdy zauważa, że nie może latać jak zawsze sobie wyobrażał – ponieważ, tak długo jak jest z nim jego syn, on zawsze będzie uważany za dorosłego, a Nibylandia jest bezużyteczna dla takich. Więc Malcolm sprzedaje Rumpla Cieniowi (głosu użycza Marilyn Manson) w zamian za młodość, potem zmienia się w osobę, którą teraz znamy jako Piotruś Pan.

W NIBYLNADII… | Po odzyskaniu Puszki Pandory, Rumpel i Regina ponownie połączyli się z Emmą, rodziną Księcia z Bajki, Nealem, Hakiem i Dzwoneczkiem. Niezwłocznie znokautowali Straconych Chłopców w ich bazie, ale Piotruś Pan i Henry są już w trasie do Skały Czaszki, by „uratować magię”. Po uwolnieniu Wendy z jej klatki, grupa poznaje prawdziwy plan Piotrusia Pana: On umiera, ale z sercem prawdziwie wierzącego, może osiągnąć nieśmiertelność… gdy Henry, wiesz, umrze. Gdy Książe z Bajki opuszcza stanowisko by zdobyć wodę ze Szczytu Umarlaka (Rumpel zgodził się na przygotowanie uleczającego eliksiru dla Davida po ich powrocie do Storybrooke), a jak Hak i Dzwoneczek pilnują Straconych Chłopców, Regina, Rumpel, Emma i Neal wyruszają na Skałę Czaszki.      

Przybywając na niezwykłą wyspę, tylko bezcieniowy Rumpel może przejść zaklęcie ochronne rzucone przez Piotrusia Pana, powodująć ponowne spotkanie syna i ojca (gdy Henry wygodnie chłodzi sobie pięty w jakimś dźwiękoszczelnym pomieszczeniu Skały Czaszki, czy czymś takim). Piotruś Pan alias Malcolm zaprasza swojego syna by się do niego przyłączył, ale Rumpel odrzuca tą sugestię. Piotruś Pan sprzecza się, że to co zrobił w przeszłości jest dokładnie tym samym, co Rumple zrobił lata temu sprzedając Neala za sztylet. Rumple wskazuje różnicę, że gdy patrzył na Bae, nigdy nie zapomniał o swoim synu. Ale gdy Rumple zamierza uwięzić Piotrusia Pana wewnątrz Puszki Pandory, zdaje sobie sprawę, że jest trochę ofiarą gry w trzy karty, gdzie jego ojciec zamienił puszkę na fałszywą. Wówczas Piotruś Pan używa prawdziwej puszki by złapać Rumpla. Uups.

Wtedy Henry wychodzi z dźwiękoszczelnej przestrzeni w Skale Czaszki, czy skądś by uratować magię, choć pojawia się podejrzenie co do Piotrusia Pana, że coś przed nim ukrywa. Piotruś Pan, kłamie, że tak, jest pewna „cena, którą trzeba zapłacić” – po ofiarowaniu serca, Henry nie będzie mógł nigdy opuścić Nibylandii. Henry wydaje się zgadzać z tym – bohaterowie muszą się poświęcać i tyle. Potem Emma i reszta ekipy („rzucając swoje cienie”) wkraczają na scenę przekonując Henry’ego by nie wierzył Piotrusiowi Panowi, wyznając swoją wiarę i miłość, co nie trafia do chłopca. Ale  Henry, wiesz, on po prostu naprawdę chce uratować magię, więc przenosi swoje serce do Piotrusia Pana…i upada, martwy, a zadowolony z siebie Piotruś Pan unosi się w powietrze jeszcze potężniejszy.

Co myślisz o „Think Lovely Thoughts”? Czy historia Rumpla jest po prostu smutna czy nieco nudna?