STRESZCZENIE | Charlie Reynolds alias „Dewey Hancock” w serialu komediowym z lat dziewięćdziesiątych „2 Cool for School” zostaje znaleziony nadziany na olbrzymią konstrukcję w kształcie haka. Czując powiew zbrodni – pośród ataku spowodowanego przez dalszą… egzystencję Pi – Castle pędzi na miejsce zbrodni i prosi o udział w sprawie.

Pierwsze tropy prowadzą Ryana, Espo i Castle’a do agenta Reynoldsa, który powiedział, że ofiara wydawała się być podejrzanie spłukana jeśli chodzi o gotówkę. To było wówczas, kiedy Beckett i McCord pojawili się, twierdząc, że w tej sprawie jest ukryty wątek federalny, którego nie mogą ujawnić. RySpo wesoło zapytał, po czyjej stronie jest Castle, kwestionując nawet czas jego „wizyty”, jakoby pojawiał się tylko wtedy, gdy Kate jest w mieście.

Ich następnym przystankiem był Ramon Russo, który grał wroga Charliego w „2 Cool for School” – ale byli z Charliem cały czas przyjaciółmi i faktycznie przygotowywali film typu spotkanie po latach. Następny jest Hans Harper, który był znany z defraudowania pieniedzy, ale w tej sprawie twierdził, że tego nie robił, żeby nie zdenerwować ich rosyjskich inwestorów.

W końcu chłopcy zorientowali się, że Charlie odkrył, że Rosjanie przemycali broń do kraju – coś o czym Beckett i McCord nie wiedzieli, ale CIA wiedziała, skoro użyła Charliego, aby otrzymać informacje od rosyjskiego gangstera Ivana Renkov. McCord została wówczas zmuszona do zamknięcia śledztwa w sprawie morderstwa prowadzonego przez nowojorską policję, co bardzo denerwuje ekipę. Sympatyczna Kate, wsuwa Castle’owi pamięć USB, na której zarejestrowany jest wywiad z dugą gwiazdą/kochanką Charliego, Svietłaną, z którą Charlie zamierzał uciec. Ramon zwietrzył ten plan ucieczki i bojąc się, że straci wskrzeszoną szansę, skonfrontował się z Charliem i ostatecznie zrzucił go z dachu wprost na hak.

Gdy Beckett zauważa, że CIA naciska na Svietłanę, aby szpiegowała dla nich, wypuszcza po cichu przeciek do prasy, aby ochronić niewinną kobietę. Zostaje jednak na tym przyłapana i na koniec odcinka, w chwili gry Rick przedstawia swojej narzeczonej klucz do ich apartamentu w stolicy, McCord, wchodzi i przymyka drzwi, aby powiedzieć, że Beckett została zwolniona.

RECENZJA | Mamy więc tyle. Stołeczna kariera Kate zmierza do końca, ale zostaje to wynagrodzone przez Ricka wielkim i romantycznym gestem. Wiem, że struktura „opowieści o dwóch miastach” ma swoich krytyków, ale mogłem przystanąć i zobaczyć, że mogła ona trwać jeszcze jeden odcinek więcej. McCord często powtarzała, dlaczego Kate nigdy nie może być zadowolona („Nigdy nie posiadamy pełni obrazu” i tym podobne), i dalej kończy się to dość nagle. (I właśnie tam, w drzwiach? Gdzie Rick i, o czym wiedział aMcCord, inni będą świadkami upokorzenia?). To mówiąc, to skończyło się z jak najszlachetniejszych powodów, Kate chce sprawiedliwości, we wszystkich jej formach, nie tylko w przypadku winy, ale niewinności też. (Czy Kate bezmyślnie plotkowała prasie, bez celu? To jest dla niej i Dr Burke do uporządkowania kiedyś. To będzie interesujące, aby zobaczyć, jak żyje z tą „porażką”, jeśli kiedykolwiek uzna to za porażkę).

Warte uwagi cytaty:

* „Wiesz, że moja ulubiona pozycja to…? Twarzą w twarz”.

* „Jestem gotów pozwolić wam chłopaki wyłącznie korzystać z mojego nietuzinkowego umysłu przy rozwiązywaniu zbrodni”.

* „Tak, jesteś narzędziem, wszystko w porządku”.

* „Nie tak szybko, Clarice”.

* „Castle, nie castluj mi tu teraz”.